Times are changing

Ik heb nooit uitzonderlijke prestaties neergezet. Ik was geen voorbeeldige student, geen talentrijke sportman, noch een begenadigd stielman en al zeker geen topmanager. Toch heb ik mij nooit minderwaardig gevoeld. Ik heb zonder al te veel inspanningen een paramedisch diploma behaald en mijn loopvrienden liepen mij er niet snel af. Bovendien heb ik jaren mijn mannetje gestaan in de bouw en ben ik bedrijfsleider geworden van een heel leuk bedrijf.

Het grappige is dat verschillende mensen die mij enkel kennen vanuit mijn jeugd verwonderd zijn dat ik bedrijfsleider ben geworden. Als ze dan ook nog vernemen dat de onderneming vernieuwing nastreeft, behoorlijke resultaten boekt en kan vertrouwen op loyale medewerkers, klanten en leveranciers staan ze soms helemaal perplex. Het klinkt hen iets aannemelijker in de oren wanneer ik ze vertel dat we bij alter expo met twee aan het roer staan. “Tja, samen met een ‘specialist’ zou ik het ook wel kunnen”, hoor ik hen denken. Het ongeloof neemt dan weer toe wanneer ze merken dat mijn collega-zaakvoerder niet onmiddellijk de technische expert is, maar wel een pianiste. Hoe kan je in godsnaam met de competenties van een pianiste en een “weet-ik-veel-wat”-therapeut een standenbouwbedrijf runnen?

Ik begrijp hun verwondering wel. Vroeger was alleen een specialist bedrijfsleider. Hij wist het best wat er moest gebeuren en hoe het moest gebeuren.

Maar toen lag je carrièreroute uitgestippeld voor je klaar: je solliciteerde voor een job, door ervaring werd je er steeds beter in en tegen het einde van jouw loopbaan was je een kei in wat je deed.

Dit is ook de reden waarom anciënniteit zo geapprecieerd werd. Tijdens je carrière leerde je wel een aantal nieuwe (modernere) technieken aan, maar je laatste werkdag zag er bijna hetzelfde uit als je eerste. Je deed het alleen sneller en beter.

Vandaag is dat net iets anders. Wie nu nog krak hetzelfde doet op dezelfde manier als 10 jaar geleden, riskeert om in het museum van volkskunde te belanden. 

Je bent misschien nog wel een expert, maar de kans is groot dat je expertise allang is voorbijgestreefd.

Zo herinner ik me de minachting van een gespecialiseerd stijlmeubelmaker over de opkomende plaatmeubelindustrie. In zijn ogen was zijn product superieur en de plaatmeubelen “goedkopen brol”. Hij leverde kwaliteit, de anderen non-kwaliteit. Hij was de specialist en de anderen waren amateurs. Niemand kon dat ontkennen. Alleen werd hij door de ongenaakbaarheid van zijn meesterschap verblind en zag hij niet in dat de consumentenbehoeftes aan het veranderen waren. Stijlmeubelen kocht men voor het leven en gingen zelfs meerdere generaties mee. Plots wil (bijna) niemand nog meubelen voor het leven. Mensen willen hun interieur af en toe kunnen aanpassen en mee zijn met de heersende trends. Het “life-time budget” van de stijlmeubelen wordt nu verdeeld over verschillende interieurs waardoor het begrip kwaliteit een andere betekenis krijgt.

Ook het begrip bedrijfsleider krijgt een nieuwe betekenis. Vroeger moest je de beste zijn en tonen hoe het moest. Iedereen in de onderneming kon veel leren van jou. Nu moet je aanvaarden dat anderen beter zijn op bepaald vlak.

Uiteraard blijft een grondige kennis en voeling met je product of dienst onontbeerlijk. Toch kan je niet in alles de beste zijn. Je bent niet meer de enige die over alle kennis beschikt. Internet geeft toegang tot zowat alle informatie. Bekijk maar eens de keynote van Jef Staes "You are a sheep!".

Een product of dienst evolueert ook ontzettend snel. Je kan het amper bijhouden, laat staan er steeds in gespecialiseerd zijn. Beter dan krampachtig vasthouden aan je specialiteit is continu jouw product of dienst in vraag stellen. Soms is het zelfs opportuun om met een vernieuwend product, dienst of businessmodel op de proppen te komen. Als je dit zelf niet doet, zal iemand anders het wel doen en dan ben je te laat om van koers te veranderen.

Wees dus bereid om je specialiteit aan te passen of zelfs los te laten. Dit geldt trouwens niet alleen voor zaakvoerders maar evengoed voor medewerkers. 

Ik ben ervan overtuigd dat dit in mijn geval net iets gemakkelijker gaat gezien ik niet over een absoluut meesterschap beschik.

Het is helemaal niet mijn bedoeling om de waarde van experts in vraag te stellen en mijn beperkingen te verheerlijken. Een specialist is ontzettend waardevol en zal dat ook blijven. Succes hangt af van de mate waarin de "onderneming" over gespecialiseerde kennis of vaardigheid beschikt of via externe partijen bepaalde kennis binnenhaalt. Maar dat is anders dan de mate waarin de zaakvoerder zich die vaardigheden eigen moet maken.

Hij/zij moet inzetten op andere competenties: vaardigheden zoals nieuwsgierigheid, leergierigheid en flexibiliteit (in de zin van zich snel kunnen inwerken in nieuwe materie en aanpassen aan nieuwe situaties) Een zaakvoerder is een linkenlegger: iemand die zijn kennis kan integreren in verschillende werksituaties. Iemand die met paradoxen kan omgaan. Iemand die problemen vanuit verschillende invalshoeken belicht ...  Kortom, iemand met een helikopterview die de missie vastlegt, de richting bepaalt en de bedrijfswaarden bewaakt. 

Daarnaast brengt een zaakvoerder bekwame, gepassioneerde mensen samen in een stimulerende omgeving. Een plek waar ze de middelen krijgen om op een optimale manier hun mogelijkheden te ontwikkelen en zich in te zetten voor de onderneming. Zij zijn de nieuwe specialisten. De bedrijfsleider helpt om zijn medewerkers binnen een bepaald vakgebied slimmer te maken dan hemzelf (wat in mijn geval niet meteen een probleem is :-)) Vanuit deze optiek is het al een stuk aannemelijker dat iemand met een allround profiel erin kan slagen een bedrijf te runnen en vernieuwing te brengen.

Natuurlijk speelt geluk ook een rol. En ter herinnering: bij ons is het een duobaan en kan ik rekenen op een uitzonderlijke collega. 

Wil je meer weten over onze aanpak en hoe wij iets voor jou kunnen betekenen? Aarzel dan niet om ons te contacteren voor een vrijblijvende afspraak.